OZAN ARİF

Sürgün  Üç gardaştık bir zamanlar üç gardaş,  O toprakta, sen zindanda, ben sürgün.  Aklımıza gelir miydi hiç gardaş?  O toprakta, sen zindanda, ben sürgün.  Aynı aşkla dolu idi içimiz,  Bu vatanı sevmek idi suçumuz,  Bir kaderin kurbanıyız üçümüz,  O toprakta, sen zindanda, ben sürgün.  Yıllar oldu onu yolcu edeli,  Sen hapise ben sürgüne gideli,  Demek buymuş bu sevdanın bedeli,  O toprakta, sen zindanda, ben sürgün.  O çiçekti hain eller kuruttu,  Şehid edip omuzlarda yürüttü,  Seni zindan beni gurbet çürüttü  O toprakta, sen zindanda, ben sürgün.  Kendimden çok size gönlüm üzülür,  Sofralarda elim kolum çözülür,  Lokma gelir boğazıma dizilir,  O toprakta, sen zindanda, ben sürgün.  O şehittir ‘şehit’ diye anayım,  Lakin sana çarem yok ki sunayım,  Sen bana yan ben de sana yanayım,  O toprakta, sen zindanda, ben sürgün.  Mümkün değil bu düzenle barışmak,  Bize düşen aynı yolda yarışmak,  Ahrete mi kaldı gardaş görüşmek  O toprakta, sen zindanda, ben sürgün.  Kader hala bize böyle bağ olsun,  Düşmanların yürekleri yağ olsun,  Ne yapalım vatan millet sağ olsun  O toprakta, sen zindanda, ben sürgün.  Arif der ki bu çileler bu ahlar,  Belki bize bu çilede felah var,  Kul bilmesin bizi bilen ALLAH var,  O toprakta, sen zindanda, ben sürgün... Ozan Arif

(ANTOLOJİ.COM)